کد مطلب:36102 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:21

گنجینه پرسمان » اعتقادات

چـگـونـه حـضـرت مـسـيـح (ع ) بـا عـبارتي كه بوي شفاعت مي دهد درباره مشركان امت خود سخن مي گويد و عرض مي كند : اگر آنها را ببخشي تو عزيز و حكيمي مگر مشرك قابل شفاعت و قابل بخشش است ؟

اگـر هـدف عيسي (ع ) شفاعت بود مي بايد گفته باشد : تو بخشنده و رحيمي , زيرا غفورو رحيم بـودن خـداوند متناسب با مقام شفاعت است در حالي كه مي بينيم او خدا را به عزيز و حكيم بودن توصيف مي كند , از اين استفاده مي شود كه منظور شفاعت و تقاضاي بخشش براي آنها نيست بلكه هـدف سـلـب هـرگونه اختيار از خود و واگذار كردن امر به اختيار پروردگار است يعني كار به دسـت تـواسـت , اگـر بخواهي مي بخشي و اگر بخواهي مجازات مي كني هر چند نه مجازات تو بدون دليل و نه بخشش تو بدون علت است و در هرحال از قدرت و توانايي من بيرون است . بـه عـلاوه مـمـكـن است در ميان آنها جمعي به اشتباه خود توجه كرده و راه توبه را پيش گرفته باشند و اين جمله درباره آن جمعيت بوده باشد .

---

تفسير نمونه ج 5 ص 137
مكارم شيرازي - ناصر و ديگران